Back to blog

Bonjour, cher lecteur.

Ici, à Santa Cruz de la Sierra en Bolivie, nous sommes le dimanche 11 septembre 2011 et il est 8h21. Et oui, 8 et pas 9, le changement d'heure n'ayant finalement pas eu lieu. Il a été 'temporairement suspendu', vu que le gouvernement a eu besoin d'une seconde opinion maintenant que des professeurs et plein d'autres gens plein de bon sens ont indiqué que ça ne servait strictement à rien et qu'ils feraient mieux de faire des économies efficaces au lieu d'aller en chercher là où il n'y en avait pas, comme une bande de jeunes filles affolées (en plus poli bien sûr, mais en lisant entre les lignes le sens était plutôt clair).

Quoi d'autre de neuf? Voyons voir. Ah oui: au grand plaisir de tout le monde disposant d'un minimum de sensibilité musicale, j'ai été transférée du cours de chant au cours de guitare. La raison n'était pas qu'à chaque fois que je produis une note, ça annonce des précipitations pour le lendemain (je suis d'ailleurs relativement sûre que je n'en suis pas pour rien dans le légendaire mauvais temps de la Belgique), mais que mes cours d'espagnol avaient lieu en même temps.

Aujourd'hui est également la fancyfair de l'école, qu'ils appellent kermesse (écrit comme je viens de le faire). Les grands préparent les activités, les petits dépensent leur argent de poche dedans. Notre classe s'occupe de la 'Maison au Bonbons'. J'ai été donner un coup de main pour préparer hier, après avoir mangé brésilien et regardé un film de Bruce Lee chez une amie. (À propos de Brésiliens, vous saviez qu'ils mettent du fromage à tartiner genre Maredsous dans les bords de leurs pizzas?)
La classe qui allait servir de maison au bonbons devait d'abord être débarrassée de pupitres (on les a empilés contre le mur, en situation d'équilibre précaire), ensuite être débarrassée de lumière (on a collé du papier journal sur les fenêtres, qui crée une semi-obscurité et enfin le sol devait être transformé en nid de souris avec des languettes de papier journal, dans lequel on cache des bonbons. On fait entrer les enfants par 5 et ils ont 30 secondes pour en trouver le plus possible.

Préparer tout ça était sympa (surtout quand on a commencé à faire des batailles de papier déchiré et qu'on en a lancé dans le ventilateur au plafond pour 'répartir de manière égale plus rapidement'), le nettoyer pour que la classe puisse retrouver sa fonction ce lundi va moins l'être.

Pour finir, j'ai le plaisir d'annoncer que 2 de mes cartes postales sont arrivées à bon port, et en 6 jours, s'il vous plaît. Bon, ça n'en fait que deux sur les huit, et ce sont les petites, mais je suis déjà contente qu'elles soient arrivées.

À bientôt,

Magali.

(Le nombre de cartes confirmées a grimpé jusqu'à 6)
____________________________________________________________

Hey mensen,

Ik heb het gevoel dat jullie het binnenkort beu gaan zij om dit opnieuw en opnieuw te moeten lezen, maar alles gaat nog altijd even goed hier. De post die ik verstuur komt aan (de post die jullie sturen, wel daar moet het fijne nog van ontdekt worden), de kans op onverwachte regen tijdens een picknick is nagenoeg nul,(niet dat hier picknicks georganiseerd worden), ik ben (tot vreugde van iedereen met een beetje benul van muziek) overgeplaatst van zang tot gitaar, het eten is nog altijd even lekker.

Over lekker eten gesproken, ik heb hier iets ontdekt waar ik gemakkelijk verslaafd aan zou kunnen worden: kaneelijs. Ik ben namelijk zot op kaneel, in België at ik kaneelstokken (Ja, zomaar puur zonder niks meer. Trek niet zo'n vies gezicht.), en hier hebben ze er ijs van gemaakt. Alhoewel de roze kleur raar mag lijken (exact hetzelfde als frambozenijs bij jullie), zou ik er gemakkelijk een halve kilo van op krijgen.

Ze hebben hier ook super lekkere vijgen, en fruit in het algemeen is super lekker, en wanneer het het seizoen zal zijn ga ik granaatappels proeven en het fruit van de cactus.

Je moet weten dat hoewel mijn gastfamilie al jaren in Santa Cruz woont, ze oorspronkelijk van Comarapa komen (een stadje ergens tussen hier en Cochabamba), en zodra er ergens een lang weekend is, gaan ze er naartoe (dit jaar vallen bijna alle feestdagen vervelend genoeg in het weekend). Juan Victor haat naar Comarapa gaan, enerzijds omdat hij een pure stadsjongen is, en anderzijds omdat hij ziek wordt in de auto, en dit een reis van 4 uur is. Maar alles in Comarapa is blijkbaar beter (volgens mijn gastouders): de lucht, de mensen, het fruit.
Daarbij hebben mijn ouders allebei in Argentinië gestudeerd, waar ze de gewoonte van constant aan de maté te zitten hebben opgepikt (maté is een soort kruidenthee met ik weet niet wat allemaal in (maar geen thee)). Mijn gastma doet soms nog hun accent na bij bepaalde uitroepen.

Na het schoolfeest waarover ik het hierboven heb (als er luilakken zijn die niet aan het Frans willen zitten, er bestaat zoiets als Google Translate) zijn we naar Raúl (een klasgenoot, ziet er verassend fragiel uit voor een taekwondo kampioen. Als hij binnen vier maanden in een toernooi in Mexico een van de 4 eerste plaatsen haalt, gaat 'm naar de olympische spelen in Londen) z'n huis gegaan, voor een soort impromptu pool-party. Raúl leende al zijn zwembroeken en de helft van zijn sportshorts uit aan mensen die wilden zwemmen (hij woont pal in het centrum maar heeft een zwembad op zijn dak). Ik had graag gezwommen maar ik had niks van reservekleren mee, en laten we eerlijk zijn, ik ben iets breder dan het gestalte van een taekwondo kampioen.
En toen dacht ik: "Weet je wat? Je leeft maar één keer. Je bent maar één keer op AFS-jaar in Bolivia en er is maar één keer een impromptu pool-party op het dak van Raúl z'n huis." (Dik leugen, maar enfin)

Ik sprong helemaal aangekleed in het water, tot de vreugde van alle aanwezigen, en nog voor ik terug naar huis moest had alles gedroogd in de zon.